Klub Geriatryczny uznał, że niedostatek wspólnego nartowania należy zastąpić wspólnym żeglowaniem. Krzych na spółkę z Andrzejem zaklepuje nam flagowy okręt świdnickiego jacht klubu w postaci Laguny 730 na tydzień w drugiej połowie czerwca. Zanim klubowicze skompletowali zrzutkę na poczet czarteru wpłacam z oszczednosciowych zasobów żądaną kwotę aby nam nie przepadło.

   W sobotę rano, ale bez nadmiernej gorliwości wrzucam swój bagaż i siatkę z prowiantem ( włącznie z cośkolwiek przypalonym smalczykiem ) do bagażnika Scenica i ruszam po Lucjana. Lucjan, uprzedzony drogą bezprzewodową waruje już na skraju ulicy, więc zaokrętowanie Go nie zajmuje zbyt dużo czasu. Teraz na S19 do Garwolina. Odkąd miłościwie nam panujący nadprezes otworzył obwodnicę Garwolina zapomniałem jak się tamtędy podróżuje ale niezawodny Janosik doprowadza nas prawie bezbłędnie do drzwi Krzychowej posiadłości. Tu także wszystko w gotowości, więc bez zbędnej zwłoki ruszamy dalej. Skomplikowana kombinacja rond sprowadza nas z S19 do Kołbieli i dalej przez Brok w kierunku Łomży. Tu następuje małe qui pro quo bo Janosik usiłuje nas zaprowadzić na nie oddaną jeszcze do użytku obwodnicę i w końcu i tak przedzieramy się przez zakorkowane miasto. Dalej już bez przygód. No, jeszcze na trasie do Piszu robimy sobie małą przerwę na leśnym parkingu po czym podczas zjeżdżania na ten parking zderzają się dwa samochody. Straż pożarna, policja i pogotowie zamurowują nas na tym parkingu na pół godziny. Ostatecznie do Faryja zajeżdżamy około 1200. Andrzej z drugim Krzyśkiem już tu są i odebrali łódkę od poprzedniej załogi.

   Decydujemy, że nie zostajemy tu na dłużej i po dokupieniu paliwa ruszamy w stronę Guzianki. W Guziance taki luksus, że mamy do wyboru dwie działające śluzy. Ponieważ w starej świeci się zielone, ruszamy tam bez wahania. Niestety, tuż przed nosem zmienia się na czerwone. Tymczasem zaś nowa śluza przygarnia czekające jachty i zamyka nam sie przed nosem. Pół godziny dryfowania po Guziance. W międzyczasie okazało się, że stara śluza czekała na statek. Niech im tam. Na Bełdanach słabe wiatry z niezdecydowanych kierunków. Na Wygrynach robimy sobie przerwę na lanczyk na kotwicy po czym gdzieś w połowie drogi między Kamieniem a Wierzbą znajdujemy sobie spokojne miejsce na nocleg przy wschodnim brzegu. Kolacja, wybieranie miejsc do spania. Ostatecznie Lucjan mości sobie posłanie w kokpicie i tak każdy ma swoją indywidualną koję.

   Niedzielny poranek. Na jeziorze miejscami pojawiają sie plamy zmarszczek nie obiecujące skutecznej żeglugi. Od czasu do czasu pojawia się łódka popychana motorkiem. Prognoza zapowiada S-SE więc po śniadaniu ruszamy w stronę Mikołajskiego. W przeczce wiatr, jakkolwiek słaby, wieje z zapowiadanego kierunku i w kilku halsach udaje się przepłynąć na Śniardwy. Dla spokojnego sumienia uruchamiam tablet z Navionixem by nie nadziać się na liczne tu kamienie. Wiatr z lekka tężeje i pilnując by ominąć od północy Miałką Górkę zmierzamy żwawo do Okartowa. Tłoku nie ma ale ponieważ jest tu bardzo płytko, manewrowanie z całkowicie podniesionym mieczem i sterem nastręcza trochę kłopotów. Na Tyrkle żeglować nie wolno, więc decydujemy się tu pozostać na noc. Ruszamy do wsi na obiad, gdzie degustujemy okazałe porcje sandacza. Dopiero na lądzie czujemy dotkliwy skwar. Lucjan dumny, bo mimo zakazów żony przetrawersował to straszne jezioro. Szczęśliwie tego dnia nie takie znów straszne.

   W poniedziałek wybieramy się do Piszu. Najpierw trzymając rząd czerwonych boi po lewej burcie omijamy wyspy a następnie pracowicie halsujemy w kierunku jeziora Seksty. Ciasne i płytkie przejście udaje się jednak sforsować bez podpierania motorkiem. Potem jeszcze kilka zamaszystych halsów i dochodzimy do kanału Jeglińskiego. Sprzątamy żagle, kładziemy maszt i oto śluza Karwik czeka na nas w pełnej gotowości. Śluzowanie trwa krótko, bo i różnica poziomów jest symboliczna i w drogę. Tuż przed końcem kanału na wschodnim brzegu spore rozlewisko i marina Wrota Mazur. Z daleka robi dobre wrażenie. Na Rosiu nie stawiamy masztu i kierujemy się wprost do Pisy. Mijamy okazały hotel w którym dwa lata temu woziłem dzieci omegą i za mostem kolejowym wpływamy do nowiutkiego basenu. Po prawdzie już dwa lata temu był równie nowiutki. Jest bezludny i żadna marina w nim nie działa. Sikanie w okolicznych krzakach. Odnoszę wrażenie, że nie została odebrana od budowniczych ponieważ ewidentnie została zaprojektowana dla dużo wyższej wody. Y-bomy zwisają smętnie a żeby wydostać się na brzeg trzeba wspiąć się na kosz dziobowy i wpełznąć na beton nabrzeża, Z powrotem jeszcze gorzej. Jest również slip który kończy się 20 cm powyżej lustra wody. Jedyna zaleta to fakt, że nikt nie zbiera pieniędzy za postój. Odnowiony most i jak widać, odbudowane również tory bo co jakiś czas przejeżdża szynobus, przypominając o sobie donośnym sygnałem. Idziemy do miasta na obiad gdzie fasujemy po olbrzymim schabowym. Dla mnie nie do ogarnięcia.

   We wtorek rano opuszczamy tą nie-marinę w Piszu, składamy maszt i ruszamy w górę rzeki. Trawersujemy Roś i wkrótce wpływamy do kanału. Tym razem zbiera się kilka jachtów zmierzających na północ ale wszystkie mieszczą się w śluzie. Wkrótce wychodzimy na Seksty i powracamy do żeglowania. Niestety, wiatr nie zachował wczorajszego kierunku i siły ale daje się żeglować w stronę Śniardw bez nadmiernego halsowania. Po kilku godzinach docieramy do Popielna. Ciasny porcik jest zatłoczony ale miejsce dla nas jeszcze jest. Zimne piwo i obiadek na tarasie. Później spacer do Wierzby gdzie przy okazji uzupełniamy zapasy prowiantowe. Jest również kąpielisko wśród trzcin.

   Na środę planujemy ambitny przelot aż do Rynu więc trzeba się zbierać bez zwłoki. Niestety, nie ma bosmana a wstyd by nam było chyłkiem umykać z przyjaznego portu. Przez telefon dowiadujemy się że jest jeden wspólny bosman dla Popielna i Wierzby i w tej Wierzbie właśnie urzęduje ale zaraz, zaraz do nas dotrze. Faktycznie dociera i z czystym sumieniem wypływamy na Śniardwy, niestety, jak zwykle dopiero po dziesiątej. Wiatry mizerne i chwilami zmuszające do halsowania. Nie zatrzymujemy się w zatłoczonych Mikołajkach. Na Tałtach a później na Ryńskim odbywają się zwyczajowe regaty przypadkowo napotkanych jachtów. Laguna, nieco mniejsza od konkurentów traci przy słabych wiatrach, zyskuje przy mocniejszych. Ostatecznie ten "wyścig" nie ma znaczenia ponieważ na końcu czeka nas Eko-marina z wystarczającą dla wszystkich ilością miejsc. Słupki z prądem i wodą rozmieszczone są po całych pomostach, więc z zasilaniem nie ma kłopotów. Obiad w malowniczej knajpie u Wallenroda, napisanego oczywiście szwabachą co zmusza do pewnego wysiłku umysłowego ale wymyślne danie i zimne piwo wynagradzają te trudności. Po południu burze i grzmoty wędrujące po okolicy bardziej straszą niż nam dokuczają.

   W czwartek od rana krążą wokół burze, raczej jednak to "około" jest dość odległe. Ruszamy po śniadaniu w dół mapy jednak na początku Tałt burza zdecydowanie się do nas zbliża zatem znajdujemy zaciszne miejsce, obracamy łódkę dziobem w stronę jeziora i rzucamy kotwicę na długiej linie. Burza faktycznie nadchodzi ale jeszcze prędzej nadchodzi "pan 10 złotych" twierdząc, że cumowanie w tym miejscu jest płatne. Możnaby się pospierać, bo na brzegu nie ma żadnej infrastruktury ale pies go drapał - płacimy tą dychę. Burza okazuje się niegroźna i po dwóch godzinach ruszamy dalej. Mikołajki mijamy z wyniosłą pogardą dla zgromadzonych tu tłumów i dostojnie żeglujemy na południe. Wreszcie, kawałek za Wierzbą decydujemy się na postój skoro wiatr nas definitywnie opuścił.

   Plany na piątek są ambitne. Przynajmniej do Prania, albo nawet Czapli a może na wielkie Zamordeje. Ruszamy z porannymi tchnieniami. Przed śluzą w Guziance rozważamy miejsce dogodne do oczekiwania na otwarcie. Na zachodnim brzegu, przed starą śluzą jest kawałek drewnianego nadbrzeża więc tam stajemy. Natychmiast pojawia się młody człowiek i oznajmia, że albo płacimy za krótki postój albo pijemy u niego piwo. Wybór pada na piwo - ostatecznie nikt z nas nie ma patentu ( poza krzysiem ) więc ryzyko nie jest duże. Czasu oczekiwania wystarczyło na wypicie tego piwa bez nerwowego pośpiechu i ruszamy do śluzy. Tłoku nie ma. Ruszamy dalej, mijamy Faryja i po obu mostach stawiamy maszt i żagle. Żagle raczej przedwcześnie bo wiatr jest tu kapryśny i perspektywa Prania raczej blednie. Minąwszy cypel na wschodnim trawersie wiatr się nieco ożywia ale mając na uwadze zobowiązania na następny dzień, decydujemy się na biwak zaraz po minięciu wysp. Jeszcze wstępne sprzątanie, kolacja i spać.

   W sobotę jesteśmy umówieni wcześnie u Faryja, więc rankiem bez zbędnej zwłoki ruszamy na motorku, bez oszukiwania się, że przy takim śladowym wiaterku zdążymy na czas pod żaglami. Minąwszy mosty stawiamy maszt i cumujemy do pierwszego wolnego stanowiska przy skrajnym pirsie. Odbierający od nas jacht będą oczekiwali naładowanych akumulatorów tymczasem do najbliższej skrzynki jest stąd hoho i jeszcze trochę. Po krótkim rekonesansie wynajdujemy miejsce przy nadbrzeżu. Ciasno i na dodatek wypadałoby wejść tam rufą. Krzyś leży mi u stup i manipuluje silnikiem, naśladując wykonywane przeze mnie ruchy sterem a reszta załogi uzbrojona w bosak pilnuje, byśmy zamiatając dziobem nikomu krzywdy nie zrobili. Szczęśliwie udaje się to bez problemu i po chwili ster i silnik do góry, cumy na ląd, szpringi na y-bomie. U Faryja sanitariatami rządzi oddzielna firma więc nawet na siku trzeba udać się z drobnymi. Łódka jest już sprzątnięta, ekipa wraca z paliwem i olejem do dwusuwowego silnika i przybywa para by odebrać od nas jacht. Pora rozstania. Pakujemy sie do samochodów w poprzednim składzie. Janosik znowu gubi sie w wykopkach obwodnicy Łomży ale jakoś udaje nam się z tego kłopotu wyplątać. Odstawiamy Krzycha do jego Garwolińskiej posiadłości, gdzie jego troskliwa małżonka nie puszcza nas w dalszą drogę bez posiłku. Miło było.

   Tyle na rok bieżący. Może jakieś spotkanie na naszym zalewie, choć jakoś nie widzę gwałtownego pędu do tego. Zatem, spotkamy się gdy śnieg spadnie. A na następne letnie żeglowanie namawiam na Zalew Wiślany a może Szczeciński? Sporo czasu na decyzję.